Хурӯсро хеле дилпурона фурӯ мебарад, чаро мо бояд ҳайрон бошем, ки вай онро ба осонӣ дар дигар сӯрохиҳои худ низ мегирад! Дар омади гап, дар даҳони худ ӯ мегирад хурӯс амиқтар аз дар пеши ва дар мақъад! Аз ин рӯ, ман фикр мекунам, ки дики дароз барои ин зан муҳим нест, як ғафси хурд ва босазо кор мекунад.
Хочагидо бисьёр чуццат ва серталабй нишон дод. Аз ин рӯ, аҷиб мебуд, ки агар устод ҳама чизро лағжиш диҳад. Аз ин рӯ, ӯ низ нисбат ба ӯ дағал набуд ва худро ба поҳои гуногун, асосан хазанда, ғарқ мекард.