Хуб, дар принсипи тааҷҷубовар нест, ки чашмони ин хонум ҳангоми дидани хурӯс, ки танҳо дар чашмонаш меафтад, равшан мешавад, ӯ албатта дикро мемакид, хуб аст ва худи ҷинс аз афташ дар аввал осон набуд. Ман намефаҳмам, ки чӣ тавр вай онро даровард, зеро он хеле калон аст, вай равшан аст, ки духтарро аз чунин дикҳо сӯхтааст, барои ҳамин вайро ба ин гуна зеҷиҳои калон ҷалб мекунад, вайро воқеан хуб мезад.
Намедонам, барои чӣ маҷбур шуд, ки дӯстдоштаашро ин тавр банданд, агар дастонаш озод мебуд, чӣ кор мекард? Оё вай мӯи сурхчаро бетартиб месохт ё дӯстдухтарашро аз шимаш берун карданаш монеъ мешуд? Боварӣ дорам, ки ӯ низ оромона бо дастонаш озод менишаст.